Poezii Constantin Belimace - Toamna tu-arniu

Vini toamna şi cu ploili
Tuţ armânil’i fug co oili
Fug diparti ca s-ierneadzã
Cã ma multu nu s-băneadză.

Di lăi neguri,neguri groase
Şi di vimturi furtunoase
Iarba tută lăi-n pade
Şi cu frundza care cade.

Prit vulodzile muşeate
Vearsa niorl’i cu gãleate;
Dzua ploaie,noaptea-arcoare
Di mărata pravdă moare.

Zghiară oile,-aurlă cânil’i’
Fug mâraţl’i fug Armânil’i
Cu fumeilie pri tu căl’iuri
Priste câmpuri ,dzeni şi văl’iuri.

-Sănătate , munte frate,
‘Ţ lasă-a ţîia oile toate
Care-n tine au bânată
S-te-află ghine tu turnată
Di tru-a arniului amar !
-Oară-bună,ş-calea-ambar!